Μια παράξενη και τρομακτική υπόθεση μαζικής υστερίας για βρικόλακα ήταν η περίπτωση του Arnold Paole, ενός επικίνδυνου βαμπίρ, η εξόντωση του οποίου χρειάστηκε την αποστολή από το Βελιγράδι (υπό τις διαταγές του Καρόλου του 6ου) ενός αποσπάσματος που αποτελείτο από στρατιώτες και από πολιτικούς αξιωματούχους. Το απόσπασμα διατάχτηκε από τον Κάρολο Αλέξανδρο του Γούρτεμπεργκ, Διοικητή του βασιλείου της Σερβίας.Συνολικά, 1200 άνθρωποι ήρθαν στο Meduegna (το χωριό του Paole) για να δουν τι θα κάνουν με την περίεργη αυτή κρίση που είχε ξεσπάσει.
Είναι ενδεχομένως η πιο λεπτομερής και η πιο επιβεβαιωμένη ιστορία με βρικόλακες όλων των εποχών. Γνωστοποιήθηκε και υπογράφηκε τον Ιανουάριο του 1732 από 3 στρατιωτικούς χειρούργους, έναν αντισυνταγματάρχη και έναν υπολοχαγό. Η υπόθεση αυτή εξιστορείται στην «Ιστορία της Μαγείας» από τον Ennemoser.
Την άνοιξη του 1727 επέστρεψε στην πατρική του γη Meduegna ένας νεαρός ονόματι Arnold Paole , έχοντας εκτίσει τη θητεία του στο Levant. Ο Paole, εκτελώντας τη στρατιωτική του θητεία σ΄ εκείνα τα μέρη έζησε πολλές και διάφορες περιπέτειες. Ήταν μια περίοδος της ζωής του που του έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσει αρκετά χρήματα ώστε να αγοράσει ένα καλό σπίτι στην εξοχή και ένα ή δυο στέμματα για καλλιέργεια στην πατρική του γη, απ΄ όπου και αποφάσισε να μην το κουνήσει για το υπόλοιπο της ζωής του. Φαινόταν περίεργο πώς ένας άνθρωπος σε σχετικά μικρή ηλικία, με πολύ καλή υγεία, που είχε ζήσει πολλά , να εγκαταστάθηκε τόσο πρώιμα σ΄ ένα τόσο απόμακρο χωριό. Επίσης, η ευσυνείδητη τιμιότητά του σε όλες του τις εμπορικές συναλλαγές, η πειθαρχία στις συνήθεις εργασίες του, ο σταθερός του χαρακτήρας, σύντομα έδειξαν ότι οι περιπέτειες που έζησε στις εκστρατείες που συμμετείχε δεν είχαν -όπως συμβαίνει συνήθως με τους νεαρούς στρατιώτες- επηρεάσει την τιμιότητα και τον αυτοέλεγχό του. Εντούτοις, ορισμένοι παρατήρησαν μια κάποια ανησυχία, κάποια παράξενα πράγματα στη συμπεριφορά του, γεγονός που έδωσε τροφή ώστε να εγείρουν υποψίες, χωρίς να μπορούν να προσδιορίσουν προς τα πού έτειναν αυτές. Φάνηκε να αποφεύγει συστηματικά να συναντήσει τη Νίνα, την κόρη ενός πλούσιου αγρότη του οποίου τα κτήματα βρίσκονταν πλάι στα δικά του. Κι όμως, όπως έλεγαν τα κουτσομπολιά του χωριού, τι πιο ταιριαστό ζευγάρι θα μπορούσε να υπάρξει από αυτό της Νίνα με τον Arnold ; Ήταν νέος, είχε μια υπολογίσιμη περιουσία που μέρα με τη μέρα μεγάλωνε, ήταν υγιής, εργατικός και δεν είχε ούτε σχέσεις ούτε και χρωστούμενα σε άλλα μέρη.
Καθώς περνούσε ο καιρός, ο Arnold δεν μπορούσε πια να αποφεύγει να συναναστρέφεται με τους γείτονές του και κανείς δεν εξεπλάγη όταν ανακοινώθηκε ότι παντρεύτηκε τη Νίνα. Όμως, όπως έλεγαν συχνά οι φίλοι της, η κοπέλα ένιωθε να υπάρχει μια ανεξήγητη σκιά ανάμεσά τους. Αποφάσισε μια μέρα να τον ρωτήσει σχετικά μ’ αυτό το θέμα και να μάθει πιο ήταν εκείνο το πρόβλημα που τον απασχολούσε διαρκώς. Εκείνος αποφάσισε να της ανοιχτεί και να της αποκαλύψει ότι τον στοίχειωνε η ιδέα πως θα πεθάνει σύντομα και ανέφερε ένα περίεργο περιστατικό που του συνέβη στην Kostartsa κοντά στη Γρανίτσα καθώς επιτελούσε τη θητεία του. Είπε πως σ΄ αυτά τα μέρη της Ελλάδας οι νεκροί επέστρεφαν για να βασανίσουν τους ζωντανούς. Από μια κακή τύχη, είχαν στρατοπεδεύσει σε μια τρομακτική περιοχή κι εκεί του συνέβη η πρώτη του επίσκεψη βρικόλακα. Αμέσως βρήκε τον τάφο και προχώρησε στην τελετή «θανάτωσης» του βρικόλακα. Στη συνέχεια, παρά τις προσπάθειες των ανωτέρων του να τον μεταπείσουν, δήλωσε παραίτηση από το στρατό κι αναχώρησε για την πατρική του γη. Από τότε και μέχρι τώρα τίποτα το κακό δεν του είχε συμβεί και ήταν πια σίγουρος ότι θα ήταν ικανός να το αντιμετωπίσει αν μια μέρα του χτυπούσε την πόρτα.
Κατά τη διάρκεια μιας συγκομιδής, ο Arnold έπεσε από την κορυφή ενός φορτωμένου με σανό κάρου και στη συνέχεια μεταφέρθηκε αναίσθητος στο κρεβάτι του. Προφανώς είχε χτυπήσει άσχημα γιατί μετά από λίγο καιρό πέθανε. Το σώμα του ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο του χωριού.
Ωστόσο ένα μήνα αργότερα, άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες ότι ο Arnold εθεάθη να περιφέρεται γύρω από το χωριό όταν έπεφτε η νύχτα και πολλοί -τα ονόματα των οποίων μπήκαν στην επίσημη αναφορά- παραπονιόντουσαν ότι τους είχε στοιχειώσει εκείνος ενώ από τότε που τον είδαν έπεσαν σε μια κατάσταση ασυνήθιστης ατονίας. Μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα κάποιοι από αυτούς πέθαναν, και ένας πανικός άρχισε να εξαπλώνεται στην περιοχή. Καθώς έπεφτε η σκοτεινή χειμωνιάτικη νύχτα, κανείς δεν τολμούσε να βγει έξω από την πόρτα του. Όμως ψιθυριζόταν ότι το πλάσμα μπορούσε εύκολα να μπει μέσα από τα κλεισμένα παράθυρα και τους τοίχους, και καμιά κλειδωνιά ή σύρτις δεν μπορούσε να τον κρατήσει μακριά αν αποφάσιζε να μπει. Στη διάρκεια ολόκληρου του χειμώνα το δύστυχο χωριό έδειχνε να ζει μέσα σε ένα καθεστώς πανικού και τρόμου. Σε δέκα περίπου εβδομάδες, ίσως και περισσότερο, μετά τον ενταφιασμό του, αποφασίστηκε ότι το σώμα του Arnold πρέπει να ξεθαφτεί για να διαπιστωθεί αν πρόκειται πράγματι για βρικόλακα. Η ομάδα που συγκροτήθηκε γι΄ αυτό αποτελείτο από δυο αξιωματικούς, πολεμικούς αντιπροσώπους του Βελιγραδίου, δυο στρατιωτικούς γιατρούς, ένα παιδί που μετέφερε τα κουτιά με τα εργαλεία τους, τις αρχές του χωριού, το γέρο νεκροθάφτη και τους βοηθούς του. Ο γιατρός Mayo περιγράφει τη σκηνή:«Ήταν ξημερώματα ενός γκρίζου πρωινού. Η ομάδα πήγε στο νεκροταφείο του Meduegna όπου επικρατούσε πλήρης ησυχία. Το νεκροταφείο ήταν περιτριγυρισμένο από έναν άγριο και ακατέργαστο τοίχο. Βρισκόταν προστατευμένο στο μέσο των βουνών με τις κυματιστές πράσινες πλαγιές τους, ακανόνιστα σπαρμένες με οπωροφόρα δέντρα που τελείωναν σε απόκρημνα κορφοβούνια γεμάτα με θάμνους. Οι τάφοι ήταν στην πλειοψηφία τους αρκετά προσεγμένοι, με μπορντούρες από ξύλο πύξου και λουλούδια ανάμεσα Επάνω στους περισσότερους βρισκόταν ένας μικρός ξύλινος σταυρός, βαμμένος μαύρος, που έφερε το όνομα του νεκρού. Εδώ κι εκεί κάποιοι πέτρινοι τάφοι. Ένας απ΄ αυτούς, αρκετά ψηλός, μια απλή στενή πλάκα, διακοσμημένος με Γοτθικά σκαλίσματα, επιβαλλόταν στους υπόλοιπους. Κοντά σ΄ αυτόν, βρισκόταν ο τάφος του Arnold Paole. Η ομάδα κινήθηκε προς τα εκεί. Ο γερο νεκροθάφτης άρχισε να σκάβει και να βγάζει το έξω χώμα .Έδειχνε αρκετά απαθής. Το αγόρι κοίταζε έντονα, επίμονα, συνεπαρμένο από τη φρίκη και την αγωνία. Μετά από ώρα έβγαλαν με δυσκολία το φέρετρο έξω από το έδαφος και οι βοηθοί του νεκροθάφτη άνοιξαν το καπάκι. Είδαν ότι το πτώμα είχε γυρίσει προς ένα πλευρό, το σαγόνι έχασκε ορθάνοιχτο και τα μπλε χείλη είχαν ποτιστεί με νέο αίμα που είχε στάξει σε ένα λεπτό ρυάκι από μια γωνία του στόματος. Χωρίς καθόλου φόβο, ο γερο-νεκροθάφτης έπιασε το σώμα και το γύρισε ίσια λέγοντας : “Δε σκούπισες το στόμα σου από τη χθεσινοβραδινή σου δουλειά.”. Παρόλο που οι αξιωματικοί ήταν συνηθισμένοι με τη φρίκη του πεδίου της μάχης και οι χειρούργοι με τη φρίκη των χειρουργείων, όλοι τους ρίγησαν με το αποτρόπαιο αυτό θέαμα. Το αγόρι έπεσε λιπόθυμο σ’ εκείνο ακριβώς το σημείο. Βρίσκοντας το κουράγιο για να επιτελέσουν το αποτρόπαιο αυτό έργο τους, επιθεώρησαν το πτώμα από πιο κοντά και σύντομα κατάλαβαν ότι συνέβαινε πράγματι αυτό που φοβόντουσαν. Ήταν βρικόλακας. Έδειχνε μάλιστα σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα που ήταν νεκρός. Ακουμπώντας το πτώμα, το δέρμα έφυγε και από πίσω υπήρχε νέο δέρμα και νέα νύχια. Σκόρπισαν πάνω του σκόρδο και έμπηξαν στο σώμα του έναν πάσσαλο, αναγκάζοντάς τον να βγάλει μια άκρως διαπεραστική κραυγή καθώς ζεστό αίμα ανάβλυσε σαν σιντριβάνι.
Όταν η ανατριχιαστική αυτή επιχείρηση ολοκληρώθηκε, ξέθαψαν τα σώματα τεσσάρων άλλων ατόμων που είχαν πεθάνει μετά από επίθεση που τους έκανε ο Arnold. Τα πρακτικά δεν μας δίνουν λεπτομέρειες για την κατάσταση που τα βρήκαν. Ανέφεραν μόνο πως και σ΄ αυτά έμπηξαν πασσάλους από μουρτζιά και στη συνέχεια έκαψαν και τα πέντε πτώματα. Οι στάχτες τους τοποθετήθηκαν σε καθηγιασμένο έδαφος.»
Θα έλεγε κανείς πως τα μέτρα αυτά που πάρθηκαν θα έδιναν ένα τέλος στην υπόθεση των βρικολάκων στο χωριό. Δυστυχώς όμως αυτό δε συνέβη, πράγμα που δείχνει ότι ο αρχικός βρικόλακας από την Kostartsa πρέπει να ήταν εξαιρετικά σκοτεινής φύσεως. Σχεδόν έξι χρόνια μετά την αποτέφρωση του σώματος του Arnold, η «μόλυνση» χτύπησε ξανά και πολλοί άνθρωποι πέθαναν από απώλεια αίματος. Τα σώματά τους βρίσκονταν σε μια τρομακτικά αδύναμη και αναιμική κατάσταση. Αυτή τη φορά οι αρχές δε δίστασαν να πάρουν άμεσα μέτρα κι αποφάσισαν να εξετάσουν πλήρως όλους τους τάφους του νεκροταφείου το οποίο αφορούσαν οι υποψίες. Διάφοροι διακεκριμένοι χειρούργοι κλήθηκαν από το Βελιγράδι και μια εξονυχιστική έρευνα ξεκίνησε αποφέροντας τα πιο απίστευτα αποτελέσματα. Τα ιατρικά ανακοινωθέντα στα οποία ανακοινώθηκαν τα παρακάτω περιστατικά βαμπιρισμού υπογράφηκαν επίσημα στις 7 Ιανουαρίου του 1732 στη Meduegna από τρεις διακεκριμένους χειρούργους, τους Johannes Flickinger, Isaac Siedel και Johann Friedrich Baumgartner και συνυποφράφηκαν από τον αντισυνταγματάρχη και έναν υπολοχαγό του Βελιγραδίου.
Οι πιο αξιοσημείωτες περιπτώσεις ήταν οι ακόλουθες:
Μια γυναίκα με το όνομα Στάνα, 28 ετών, είχε πεθάνει πριν από τρεις μήνες, μετά από αρρώστια που κράτησε τρεις ημέρες και που ακολούθησε αμέσως μετά την εγκυμοσύνη της. Στο νεκρικό της κρεβάτι εξομολογήθηκε ότι είχε αλείψει το σώμα της με το αίμα ενός βρικόλακα ώστε να απελευθερωθεί η ίδια από την καταδίωξή του. Εντούτοις, εκείνη, όπως και το παιδί της, πέθαναν. Το μισό σώμα του παιδιού, εξαιτίας ενός βεβιασμένου και απρόσεκτου ενταφιασμού του, είχε γδαρθεί και καταβροχθιστεί από λύκους. Το σώμα της γυναίκας δεν το είχε αγγίξει η αποσύνθεση. Όταν ανοίχτηκε το στήθος βρέθηκε γεμάτο με φρέσκο αίμα και τα σπλάχνα ήταν υγιέστατα. Το δέρμα και τα νύχια και των δυο χεριών και ποδιών έλειπαν αλλά από κάτω έβγαιναν νέο δέρμα και νέα νύχια.
Μια γυναίκα με το όνομα Μιλίζα, είχε πεθάνει από κάποια αρρώστια που κράτησε τρεις μήνες. Το σώμα είχε θαφτεί πριν από περίπου εκατό ημέρες. Στο στήθος υπήρχε υγρό αίμα και τα έντερα ήταν εντελώς υγιή. Το πτώμα έδειχνε σύμφωνα με εκείνους που τη γνώριζαν πολύ πιο υγιές και πιο παχύ απ΄ ότι όταν εκείνη ζούσε.
Το σώμα ενός 8χρονου παιδιού που επίσης είχε ενταφιαστεί πριν από ενενήντα ημέρες. Βρισκόταν σε κατάσταση βαμπίρ.
Ένα παλικάρι 16 χρονών περίπου. Είχε θαφτεί πριν από ενενήντα ημέρες, ήταν ροδαλό και χαλαρό, ολότελα σε κατάσταση βαμπίρ.
Ένα 17χρονο αγόρι με το όνομα Ιωακείμ. Είχε πεθάνει μετά από μια σύντομη ασθένεια που κράτησε τρεις ημέρες και ήταν θαμμένο για 8 εβδομάδες και 4 ημέρες. Η χροιά του ήταν φρέσκια και το σώμα χωρίς καμιά αμφιβολία σε βαμπιρική κατάσταση.
Μια γυναίκα με το όνομα Ruscha. Είχε πεθάνει από κάποια αρρώστια που κράτησε δέκα ημέρες. Θάφτηκε πριν από έξι εβδομάδες. Φρέσκο και ζεστό αίμα βρέθηκε στο στήθος της.
Ένα δεκάχρονο κορίτσι που είχε πεθάνει πριν από δυο μήνες. Το σώμα βρισκόταν σε κατάσταση βαμπίρ και όταν τρυπήθηκε με πάσσαλο εκτοξεύτηκε μια μεγάλη ποσότητα ζεστού αίματος και γέμισε τον τάφο της.
Η γυναίκα ενός χωρικού με το όνομα Hadnuck , η οποία θάφτηκε πριν από 7 εβδομάδες. Επίσης το σώμα του μωρού της, οχτώ εβδομάδων, θαμμένο 21 ημέρες. Και τα δυο σώματα δεν είχαν υποστεί την παραμικρή αποσύνθεση.
Ένας υπηρέτης, ο Ραντ, 23 χρονών. Είχε ταλαιπωρηθεί για τρεις περίπου μήνες πριν πεθάνει. Το σώμα του, θαμμένο για 5 εβδομάδες δεν είχε ίχνος αποσύνθεσης.
Μια γυναίκα και ένα παιδί που θάφτηκαν πριν από πέντε εβδομάδες, τα σώματα των οποίων ήταν άθικτα και παρουσίαζαν όλα τα σημάδια του βαμπιρισμού.
Ένας άνδρας με το όνομα Στάνκο, αξιοσέβαστη και σημαντική προσωπικότητα του χωριού. Είχε πεθάνει πριν από έξι εβδομάδες στα εξήντα του. Στο στήθος και στην κοιλιά του βρέθηκε ποσότητα νέου αίματος, και ολόκληρο το σώμα του βρισκόταν σε κατάσταση βαμπίρ.
Ο Μίλοτς, 25 ετών. Το σώμα του που έφερε όλα τα στοιχεία βαμπιρισμού ήταν κάτω από τη γη έξι εβδομάδες τώρα.
Η Stanjoika, 20 χρονών. Πέθανε μετά από μια σύντομη ασθένεια τριών ημερών και θάφτηκε πριν από 15 ημέρες. Το πρόσωπό της ήταν άθικτο και ροδαλό. Τα χείλη της ήταν απαλά, χωρίς την κρύα σκληρότητα ενός πτώματος. Υπήρχε μια ποσότητα φρέσκου αίματος στο στήθος της. Τα σπλάχνα της ήταν γερά και υγιή. Το δέρμα της φρέσκο και όμορφο, όπως όταν ζούσε……..
Οι ιστορίες βαμπιρισμού υπάρχουν και πολλές φορές καταγράφονται φέρνοντας μνήμες του μακρινού αλλά και του πρόσφατου παρελθόντος στο σήμερα. Σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότερες που χάνονται πίσω από ένα πέπλο σιωπής και φόβου που δημιουργεί η ίδια η σκοτεινή φύση των τρομακτικών και αλλοπρόσαλλων συμβάντων. Αλλά δεν θα είναι ποτέ οι κλειδαμπαρωμένες πόρτες που θα σταματήσουν το κακό όσο αυτό σφραγίζει την παρουσία του, διαιωνίζει την ύπαρξη του, κυριεύει τις ψυχές και τα σώματα των αθώων θυμάτων του, έχοντας ένα χρώμα στο φόντο της κυριαρχίας του. Το κόκκινο. Το κόκκινο του αίματος….
